Na naszym rynku z powodu braku odpowiednich norm krajowych przyjęło się oznaczać ograniczniki przepięć literami „A”, „B”, „C” oraz „D” lub ich kombinacjami zgodnie wymogami norm niemieckich. Jednak w roku 2006 sytuacja ta uległa zmianie poprzez wprowadzenia normy PN-EN 61643-11 „Niskonapięciowe urządzenia do ograniczania przepięć — Część 11: Urządzenia do ograniczania przepięć w sieciach rozdzielczych niskiego napięcia — Wymagania i próby”, zgodnie z wymaganiami której ograniczniki „B+C” (typu 1+2) oraz „B+C+D) (typu 1+2+3) powinny być nazywane ogranicznikami kombinowanymi (typu 1).
Definicja ogranicznika kombinowanego typu 1
Idąc krok dalej zgodnie z definicją podaną w przywołanej normie (definicja 3.6) ograniczniki typu kombinowanego powinny zawierać zarówno elementy ucinające napięcie (iskiernik), jak również elementy ograniczające napięcie (warystor), niestety większość dostępnych na rynku ograniczników określanych jako „B+C” lub „B+C+D” posiada tylko jeden z wymienionych elementów – najczęściej jest to jedynie warystor.
Badania ograniczników
Kolejną istotną kwestią jest wymóg pozytywnego przejścia przez ograniczniki typu 1 badania udarem odpowiadającym zagrożeniu prądem piorunowym – które odwzorowuje udar o kształcie 10/350μs i amplitudzie Iimp , w materiałach dotyczących ograniczników „B+C+(D)” najczęściej możemy jedynie znaleźć informację, że przeszły one badanie prądem Imax, o kształcie udaru 8/20μs, co nie odwzorowuje oddziaływania prądu piorunowego na ogranicznik.